Dünya, hem dostları hem de düşmanları tarafından ’’en kalpsiz kötü” olarak anılan, dünyaya gelmiş en kötü adamın ölümünden memnuniyet duyuyordu.
Neden mi? Cinayetler işledi, yoluna çıkan insanları ateşler içinde yakarak öldürdü, düşmanlarının ailelerine işkence etti…
Ama insan şu soruyu sormalı, bir insanın sadece düşmanlarının canını alması bile yanlışsa, o zaman yollarına çıkan insanları sanki ayağının altındaki böceklermiş gibi ezip geçen ve dünyanın, yaptıklarını büyük bir kahramanlık göstergesi olarak kutladığı tüm o başrollere ne demeli?
Harabeye dönmüş bir ormanın ortasında, vücudu delik deşik yaralarla dolu bir adam yatıyordu. Göğsüne bir mızrak saplanmıştı ve ölümünün an meselesi olduğu anlaşılıyordu. Ancak bedeninin halinin aksine yüzü sakindi. Ne öfke, ne korku, ne de üzüntü hissetmiyordu, gözlerinden sadece pişmanlık okunuyordu.
Yaşadığı hayat için duyduğu bir pişmanlık değildi bu, yıllar önce ettiği yemini yerine getirememiş olmasıyla ilgiliydi. Birkaç metre ötede, savaşlarından sonra bile şaşırtıcı derecede sağlam gözüken beyaz saçlı bir adam duruyordu ve etrafında ölmekte olan adamla yaptıkları dövüşten dolayı sadece birazcık yorgun görünen üç kadın vardı.
Beyaz saçlı adam sessizliği bozarak bağırdı: “Ölmek nasıl hissettiriyor? Senin elinden acı çeken insanların hislerini anlayabiliyor musun?!”
Devam etti, “Hayatın boyunca yaptığın kötülükler ve etrafındaki insanlara zarar verdiğin için şimdi pişman mısın?”
Üç kadından kıyafetlerine kan bulaşmış olan siyah saçlı kadın konuştu, “Seninle aynı kanı taşıdığım için kendimden tiksiniyorum. Eğer sen olmasaydın, ailemiz asla bu kadar düşmezdi!”
Ölmek üzere olan adam bu sözleri duyduğunda gözleri parladı. Ölmün eşiğindeyken bile yaydığı öldürme arzusu o kadar dehşet vericiydi ki, siyah saçlı kadın farkında olmadan geri adım attı, adamın hareket edecek hâli kalmadığını unuttu. Ama kim onu kınayabilirdi? Karşısındaki adam, bu dünyadaki dehşet ve şeytanlığın vücut bulmuş haliydi.
“Ahahahaha -öhö- sizi bir avuç ikiyüzlüler,” dedi ölen adam son gücüyle. Ağzı kanla doluydu.
“Bırakın gitsin. Son nefesini yalnız vermeyi hak ediyor,” dedi beyaz saçlı adam siyah saçlı kadını sakinleştirirken.
“Evet, gitmeliyiz. Yapmamız gereken çok iş var, Asher Greville’i Kevin’in öldürdüğünü duyurmamız gerekiyor. Böylece ünü artacak ve veraset çok daha sorunsuz geçecek,” dedi mavi saçlı kadın.
Adı Kevin olan beyaz saçlı adama yaslanmış olan siyah saçlı kadın cevap verdi, “Haklısınız… O adamla akraba olduğumu düşünerek kendimi alçaltmamalıyım.”
Bu konuşmadan kısa bir süre sonra, hayatı gözünün önünden film şeridi gibi geçen Asher’ın yanından ayrıldılar.
Aklından geçenleri susturmak için gözlerini kapattı.
Asher ile hayattayken karşılaşsaydınız onu kayıtsız ve soğuk biri olarak tarif ederdiniz. Üzüntü ya da pişmanlık duymayan bir insan olsa da geçmişi hatırlamaktan kendini alamadı ve mırıldandı.
“Beni affet. Sana verdiğim sözü tutamadım.”
Gözleri kapandı ve karanlığın içindeki sonsuz uykusuna başladı. Derken aniden mavi bir ışık parladı, üstünde antik bir yazı yazıyordu:
“Zamanı geri almak ister misin çocuğum?”
Gülmekten kendini alamadı, yine de “Evet,” dedi.
Son anlarında bile inanılmaz yakışıklı görünen solgun ve beyaz yüzünde hafif bir gülümseme belirdi. Kendi kendine ’Ne yapıyorum ben? Ölümle yüz yüze geldiğim için kafayı mı yedim?’ diye sordu.
Birden kendini karanlığın içine dalmış halde buldu, önünde havada yüzen mavi bir ekran belirdi:
[Kader Yutan Sistem]
[Yükleniyor ….24%….57%…80%…]
[Yetki: Deus Zaman Kontrolü (Sınıf???) kullanıldı]
[Zaman Tanrıçası sizin için en iyisini diler]
Yorum